دانشگاه باید استقلال داشته باشد

اگر قرار باشد از بین خرده نظام ‌های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جایگاهی برای دانشگاه تعیین کنیم، این جایگاه را باید به طور عمده در خرده نظام فرهنگی جست و جو کرد.یعنی جایگاهی که از طریق نظام ارزشی و هنجاری و تولید دانش و اطلاعات بر سایر خرده نظام‌ها نظارت و کنترل دارد.البته باید دقت داشت که تمام جایگاه خرده نظام فرهنگی در نظام عمومی کنش منحصر به دانشگاه نیست، می‌توانیم علاوه بردانشگاه به حوزه و سایر مراکزی که فکرساز و فرهنگ‌ساز هستند نیز اشاره کنیم.اما به هرحال جایگاه دانشگاه یک جایگاه فرهنگی است.

کار ویژه نظام فرهنگی کنترل و نظارت از طریق تولید دانش و اطلاعات است و بدین وسیله نقش یک ترموستات را ایفا می‌کند.اگر خرده نظام‌های اقتصادی و سیاسی انرژی یک نظام را تامین می‌کنند، ترموستات فرهنگی یک نظام میزان انرژی را معلوم می‌کند.اما آیا واقعا کارکرد دانشگاه کارکرد فرهنگی است؟ آیا الگوی لازم برای سایر خرده نظام‌ها را فراهم می‌کند؟ آیا انطباقی با ساخت شغلی ما دارد؟ آیا تولید دانش می‌کند؟ آیا نیروی انسانی لازم برای انطباق با محیط را تربیت می‌کند؟ آیا نیروی انسانی را که تربیت می‌کند متناسب با نیازهای جامعه ما هست؟ آیا اصلا این نظام آموزشی ما فرهنگی است؟

اگر علم در غرب، حال با هر مبنایی، رشد می‌کند، به دلیل آن است که فرهنگی شده است، در زیست‌جهان مردم ریشه دوانده است.اما شما دانشگاهیان هنوز در زیست‌جهان مردم ریشه ندوانیده‌اید.هنوز جزیی از فرهنگ مردم نشده‌اید.مردم شما را خودی نمی‌دانند.چرا؟ چرا مردم وقف مدرسه می‌کنند، اما وقف دانشگاه نمی‌کنند؟چون احساس غربت و شکاف می‌کنند.

دانشگاه‌ها آزادی عمل ندارند.مسئله‌ای در کل جامعه ما وجود دارد بنام تمرکز گرایی در اداره و مدیریت کشور.تهران برای کل کشور تصمیم می‌گیرد.چرا دانشگاه‌ها خود نمی‌توانند دانشجو بگیرند؟ باید رقابتی بین دانشگاه‌ها باشد.افرادی در تهران نشسته‌اند و برای کل کشور تصمیم می‌گیرند و این تنهادر دانشگاه نیست، کل نظام مدیریتی کشور اینچنین است.

وزیر رؤسای دانشگاه‌ها را انتخاب می‌کند، رؤسای دانشگاه‌ها، معاونان خود و رؤسای دانشکده‌ها را انتخاب می‌کنند.رؤسای دانشکده‌ها معاونان خود را انتخاب می‌کنند.در این بین اعضای هیئت علمی چه کاره‌اند؟ چه مشارکتی دارند؟ این همان وجه سیاسی و جایگاه استاد در سلسله مراتب اجتماعی جامعه در بعد سیاسی آن است.دو وجه دیگر آن مربوط به جایگاه و مرتبط استاد در نظام رتبه‌بندی اقتصادی و منزلت شغلی و میزان حیثیت و پرستیژ او در جامعه است.تا چا اندازه استاد در اداره کشور دخالت داده می‌شود؟ دخالت در امور کشور پیشکش، اما ایا در داخل خود دانشگاه دستی دراز می‌شود؟ تصمیمات کلیدی دانشگاه را استادان می‌گیرند؟ ژاپن وقتی می‌خواهد خیزش بزرگی برای تولید علم بردارد و از مصرفی بودن خارج شود، اول کاری که می‌کند این است که مجمعی در دانشگاه‌ها تاسیس می‌کند که استادان بالاجبار در تصمیمات کلیدی مشارکت کنند.این به استاد انگیزه می‌دهد.

دانشگاه باید استقلال نسبی و آزادی عمل داشته باشد.در این صورت است که جلوی بسیاری از تمرکزگرایی‌های متداول گرفته می‌شود.یک نظام متمرکز در کنکور درست می‌شود ولو به اسم عدالت.دانشجوی چابهاری به تهران کشانده می‌شود و بعد از آشنایی با محیط تهران، دیگر حاضر نیست به چابهار برگردد.در واقعع با این نظام متمرکز تمام خلاقیت‌ها، نوآوری‌ها و اطلاعات به سمت تهران جذب می‌شود و این واقعیت تلخی است که در جامعه ما حاکم بوده و هست.

نهنگ، روحانی، بسیجی، انسان

با چشمان کم سویم می بینم، با گوشان تنگم می شنوم و با اندیشه ی منجمدم احساس می کنم که نفس ها به شماره افتاده اند. صدای خروش سیل شهرآشوب را که سراسیمه به سویمان در حرکت است می شنوم ولی دوستانم در خم این کوچه اند ... می دانم در میان امواج جهان آشوب این سیل، این عزیمت سراسیمه به سوی شهر آرزوها، از هیچ کس کاری ساخته نیست، حتی از خدایی که زمینی اش ساخته  اند؛ در این مجال بیرحمانه ی اندک چند نفر را می توان بر انگیخت و هوشیار کرد تا از عزیمت خود منحرف شوند؟

بشر امروز از عارف روحانی تا عامی کوهانی دستخوش لطمات این سیل سراسیمه است، اما تا پیش از آنکه مرگ درآید چیزی بدتر از آن نصیبمان گشته و آن روزمرگی ماست. اما تا پیش از آنکه مرگ درآید نباید خاموش ماند و نومید نشست.باز با چشمان کم فروغم میبینم که به زودی این تخته پاره های زندگی نام که دستخخوش این سیل بلا هستند، به گل خواهند نشست.نوید این به گل نشستن ها را رهبرم در گوش های تنگم زمزمه کرده بود ولی من روحانی نما، ولی من بسیجی نما، ولی من انسان نما دوست داشتم سنگینی گوشواره های ریا و نفاق که همان تیغ کفر خفی اند، گوشهایم را تنگ تر کنند.

ولیک سپاس خدای را که در این عصر یخی که نهنگ ها دسته دسته خود را به ساحل می اندازند تا بمیرند و از نکبت آب های آلوده به گند این تمدن آلوده شوند، رهبری برای من فرستاد که با بردن نامش یخ های فکارم ذو ب شوند و بفهمم که تخته پاره های زندگی نام که دستخوش این سیل بلا هستند، به گل خواهند نشست، که او بگوید و من بفهمم که الیس الصبح بقریب؟

و ایضاٌ لیک درد دیگری درخت جانم را موریانه گرفته است؛ متفکران بزرگ و هنرمندان اصیل و روحانیهای متعهد و بسیجی های قریب، بیمارترو پریشان تر از نهنگ ها خود را به ساحل انزوا انداخته اند، چون آب ها را آلوده می بینند چون دلشان زلال است و یارای تحمل این کژی ها و این تزویر ها و این ریاها را در هر لباس و با هر اسمی و منصبی ندارند،آری دلشان خون استو به فکر ساحل اند که به سویش سراسیمه روند و آرامش یابند.

 روضه ی من پایانی ندارد، همیشه  برای خود می خواندم و اینک گوشه ای از آن را برای تو می خوانم اگر گوش هایت در این سراپرده ی تزویر شوند؛ جوانان در برابر این همه عفونت سیاسی و اجتماعی، سر به طغیان برداشته اند؛ گروهیبرای اینکه بگویند خسته شده ایم و محکم بگویند این تمدن مدرن را که دامن عارف روحانیتا عامی کوهانی را گرفته است، نمی خواهیم خود را رَپر می خوانند و عده ای دیگرنیز خود را انصار حزب ا... می نامند تا بنام دوستان رَپرشان بفهمانند به روحانی نماها، بسیجی نماها و انسان نماها که آنچه ساخته اند بوی تعفن می دهد و من چی ؟ من آن جوان رَپر را و آن جوان انصار حزب ا...ی را که می خواهد بسان نهنگ خسته ی

 قصه ی ما به ساحل آرامش برسد ولی نه به این راحتی؛ می پرستم و دوستش دارم چرا هر دو با یک هدف در پی آنند که قبل از رسیدن به آرامش کسانی را که  این آب را آلوده کرده اند به هم بزنند؛ بهشان می گویم دست مریزاد که الحق مَردید ...

به دوستان روحانی ام میگویم، به دوستان بسیجی ام می گویم که خود را آلوده ی روزمرگی هایی که آب را آلوده می کند نسازند، بهشان میگویم دنیا وحشی شده است و مدرن و به قول پوپر و زنان لبخند بر لبش متمدن.بهشان می گویم که خود را نبازند و مواظب باشند که در جمعمان روحانی پوپری نفوذ کرده است، بسیجی پوپری نفوذ کرده است و انسان پوپری.

به ایضاً های قبلی میگویم که چشمانشان را باز کنند،

خواب بس است، بهشان می گویم که ببینند در این عصر سیاهان به جان آمده اند، سرخ پوستان این بار خود آماده ی آنند تا بار دیگر قتل عام شوند.خانواده ها، عرصه ی نا بسامانی و شهر ها در معرض تاراج فقر و جنایت اند. کشورها در گیر و  دار نابود کردن یک دیگرند؛ اما دکتر پوپر و زنانش همان لبخندی را بر لب دارند که آلبرت اینیشتین پس از قطعی شدن اثبات تئوری شیطانی مدرنش در هیروشیما و ناکازاکی، دیگر چگونه بگویم که آزادانه بفهمید؟ مسلمان بوسنی را راسیونالیسم قتل عام می کند و مسلمان جامو و کشمیر را لیبرالیسم.مسلمان مصر و الجزایر و بحرین را دموکراسی و شیعیان عراقی را ناسیونالیسم.شیعیان لبنان را برادران پوپر از دم تیغ می گذرانند و فلسطینی ها را پسران پسر شمعون اسخر یوطی به صلیب می کشند؛ ومن به دست های بسته ی خود نگاه می کنم و نفرین می فرستم به روزی که زاده شدم.

می دانم حرف هایم از ناسزا بدتر است ولی ای برادر و ای خواهر روحانی، بسیجی و انسان من؛ کورها هم می بینندسرخی خون زنان و دخترتن و کودکان لیبیایی، مصری، بحرینی، فلسطینی و ... را، کرها  هم می شنوند فریاد استمداد مردم بیچاره ی تونس و یمن و عراق را، مردگان هم می بینند و می شنوند صدای ریخته شدن خون پاراچناری ها راو حتی سیاهان و سرخپوستان را در آن سوی عالم، به دنیا نیامدگان هم می دانند فاجعه ی ویتنام و صدرا و شتیلا و افغانستان و ... را؛ می دانم که زنان پوپر-راسیونالیست های وطنی-و عبدالکریم سروش ها و موسوی ها و کروبی ها و روحانی نماها و بسیجی نما ها و انسان نماها نباید هم ببینند و نباید هم بشنوند. صمٌ بکمٌ عمیٌ فهم لا یعقلونند؛ اما تو که متنم را میخوانی و از قبلی ها «نما»یش را نداری آرامش این آب آلوده را بر هم زن.

می دانم که اگر جنایات داخل و خارج کشورم را فریاد زنم، می گویند تو فریب خورده ای، تو ساده ای و از آن طرف گویند تو فاشیستی، تو آناشیستی، ولی بگذار بگویند و بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران، کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

نویسنده: سعید علی بیگی

لیلة‌الرغائب

خدایا

آرزو می‌کنم، آنچه را آرزو کنم که تو دوست داری و آن آرزو را اجابت نمایی که نیک فرجامم نماید

لیلة‌الرغائب شب آرزوهاست. برای اجابت آرزوهای هم دعا کنیم.

لیلة الرغائب، وعده گاه الهی است، وعده گاهی که خدا بردبارتر از همیشه در انتظار بندگانی است که یک سال تن و روح خود را به گناهانی آلوده که او وعده بخششان را در این شب به آنها داده است.

وعده گاهی که باید امیدوارتر از پیش باشی به استجابت در آن. آنجا که برای هرچه بخواهی مختاری و خدا به تمام آنچه می گویی شنواتر از همیشه منتظر است.

امشب چه سیاه باشی و چه سپید، هرچقدر که ناامید باشی، هرچه که بخواهی از خدا، امید به اجابتش داشته باش.

سلام. چند وقت بود به فکر راه انداختن یه وبلاگ مذهبی‌ـفرهنگی بودم که با رسیدن این شب مبارک تصمیم گرفتم آغاز به کار وبلاگم همچین شب مبارکی باشه.حالا که این وبلاگ ساخته شد امیدوارم بتونم تا حدی وظیفه‌ی خودمو انجام بدم.