صبح امید

یه زمانی یه جایی از یه نفر شنیدم که ‌می‌گفت: ماها(خودشو می‌گفت) مثل کسایی هستیم که سوار یه قایق بادی شدیم و داریم تو دریا حرکت می‌کنیم.با گناه‌ها و اشتباهاتی که انجام می‌دیم همش به این قایق آسیب می‌رسونیم و سوراخش می‌کنیم.فقط گاهی اوقات یه وصله‌هایی بهش می‌زنیم.وای بحالمون از وقتی که برسیم وسط این دریا و باد قایقمون خالی شده باشه.وقتی ازش پرسیدیم قضیه‌ی این وصله‌ها چیه،‌ گفت:شب قدر.می‌گفت فقط گاهی اوقات مثل شب قدر جوگیر می‌شیم و توبه می‌کنیم  به خودمون و خدامون قول می‌دیم که از این به بعد یا به قول معروف از شنبه دیگه گناه نمی‌کنم ولی تا ماه رمضون تموم میشه دوباره روز از نو و روزی از نو ...