صبح امید

سال 88 تموم شد و هیچ اصلاحی تو الگوی مصرفمون دیده نمیشه.سال 89 هم گذشت و نه همتمون مضاعف شد و نه کارمون.همونی که بودیم هستیم.امسالم که سال جهاد اقتصادیه.ولی تا وقتی که درست مصرف کردن رو یاد نگیریم و یه همت مضاعف نداشته باشیم واسه‌ی هدفمون و واسش کار مضاعف انجام ندیم نمی‌تونیم در این جهاد اقتصادی شرکت کنیم.آخه منی که صبح تا شبم اینفدر اصراف می‌کنم چطور می‌تونم جهاد کنم؟ اونم از نوع اقتصادیش ... منی که حتی کاری که وظیفمه رو درست انجام نمی‌دم چطور می‌تونم مضاعفش کنم.

نمی‌خوام از ادارات دولتی و کارمندا بگم . و کم‌کاریشون.. یا از بریز و بپاش‌هایی که دارن یا از مسافرت‌های خارج کشور مدیران فقط برای بازدید ... یا از همایش‌ها  سمینار‌های بین‌المللی که با مخارج میلیونی برگزار میشه و همه توش می‌خوابن(هرچقدر هم که اخبار 20:30 نشونشون بده باز هم خجالت نمی‌کشن) صحبت من  دانشحوییه... کساییه که خودشونو پیرو ولایت می‌دونن و تموم افتخارشون به رهبرشونه.

دلم از نهضتی پره که تموم عشقش رهبرشه و درست تو سال جهاد اقتصادی اعضاشو یه اردوی تفریحی می‌بره و چندین میلیون تومن خرج اضافی می‌کنه(حرفم با خرج‌هاییه که اگر نمی‌شد هم هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتاد).آخه مگه حرف رهبرشونو فراموش کردن که ‌گفت اصلاح الگوی مصرف !!!

یا همین نهاد رهبری دانشگاه‌ها.طرح ضیافت اندیشه‌ی تکمیلی هنوز تو خاطرمه.این همه پول از بیت‌المال برای این طرح خرج میشه تا چند هزار نفر دانشجو تحویل دانشگاه‌ها بدن که بتونن کار رسانه‌ای تو دانشگاه‌هاشون انجام بدن.ولی بخاطر نبود نظارت روی انتخاب افراد،‌یه دانشگاه میاد و دانشجوی ترم شش و هفتش  رو می‌فرسته که تو این طرح شرکت کنه.آخه این دانشجو که یک ترم دیگه فارغ‌التحصیل میشه چقدر می‌تونه کار رسانه‌ای تودانشگاهش انجام بده؟ یا وقتی یه همت و کار مضاعف تو برگزاری طرح نباشه نتیجش این این میشه که کلاسا به موقع برگزار نشن و خیلی از استادا واسشون مشکل پیش بیاد و نیان سر کلاسا و بچه‌ها هم با دیدن این وضع دلسرد بشن ...

حالا از بریز و بپاش‌ها و اصرافی که توی‌طرح بود نمی‌خوام چیزی بگم.از صرفه‌جویی‌هایی که میشد به راحتی انجام داد و انجام نشد.