معمولا انقلاب های مردمی و ایدئولوژیک و با درون مایه فرهنگی، همچون انقلاب اسلامی ما، که داعیه دار تشکیل تمدن نوین اسلامی هستند، باید باید در تمامی زمینه ها، و نه فقط سیاست، حرف هایی برای گفتن داشته باشد.
ورزش ما را چه شده است؟
از جمله ی این زمینه ها می توان به ورزش اشاره کرد. به نوعی که حتی در ورزش نوآوری داشته باشیم و میدان مسابقه ترسیم کنیم در عرصه های جهانی. باید دانست که دیگر برد تیم ملی فوتبال ایران در مقال آمریکا، در جام جهانی 98 فرانسه، فقط ایرانی ها را خوشحال نکرده و برای خیلی دیگر در دنیا حائز اهمیت بوده است.
"در مسابقه‌‌‌‌‌ی فوتبال چند سال قبل، تیم ایرانی بر تیم مقابلش پیروز شد. توی قهوه‌‌‌‌‌خانه‌‌‌‌‌های یکی از کشورهای شمال آفریقا جوانها نشسته بودند، گلزن ایرانی که گل میزد، اینها کف میزدند. یکی به آنها گفت شما که کشور خودتان نیست، چه کار دارید به اینکه بازیکن ایرانی مثلاً یک گل زد توی دروازه‌‌‌‌‌ی طرف مقابلش، که او هم دشمن شما نیست. میگفتند پیروزی ایران، پیروزی ماست؛ حتّی در میدان فوتبال! اینها قیمت دارد."
اما با نیم نگاهی به آمار و ارقام، حضور تیم ملی فوتبال ما در جام جهانی چیز دیگری می گوید. در سه بازی، دو باخت و یک مساوی با چهار گل خورده و تنها یک گل زده. در تعداد پاس ها نیز در واقع بدترین تیم بوده ایم و تنها تیمی که در سه بازی کمتر از 1000 پاس داشته است، در حالی که کشوری مثل آلمان بیش از 2000 پاس داشته است. تنها دل خوشی تیم ملی فوتبال در این تورنومنت عملکرد دفاعی تیم ملی آن هم در مقابل آرژانتین بوده است. این می شود عملکرد تیم ملی ما در یک مصاف جهانی!
متاسفانه فوتبال تنها ورزشی بوده که در این چند ساله به آن توجه شده و به رغم موفقیت ها در دیگر ورزش هایی همچون کشتی و والیبال و ... باز هم شاهد آنیم که این فوتبال است که هزینه های میلیاردی می شود برایش و باز هم این فوتبال است که مدام بصورت مستقیم و غیر مستقیم برایش تبلیغ می شود و در جهت رشدش تلاش می شود! مراد این نیست که فوتبال کنار گذاشته شود و هرگز بدان پرداخته نشود، بلکه بیشتر منظور، اصلاحات ساختاری و بخصوص فرهنگی در فوتبال کشور است که دیگر شاهد آن نباشیم بازیکنی جوان، به پشتوانه پول های میلیاردی اش و طرفداران جوانش، برای تیم ملی ناز کند و حرف از نیامدن به تیم ملی بزند و تلخ تر از آن بی مهری ها به دیگر ورزش هاست.
در حوزه ورزش چه کنیم؟
1. قبل از هر مقوله ای ورزشکارانمان باید تجلی گر اخلاق اسلامی یا درواقع جوانمردی باشند. این مسأله متناسب با فرهنگ ملی و بومی مان است که با نگاهی به آثار تاریخی همچون شاهنامه و یا در تاریخ معاصر، امثال پوریای ولی، می توان به این مهم پی برد.
2. لازم است ورزش بصورت علمی و آکادمیک رشد کند و مدارس تخصصی برای ورزش های قهرمانی تاسیس شوند. حتی شاهد آنیم بسیاری از ورزش ها در کشور هنوز قواعد علمی ندارند!
3. توصیه به ورزش باید بصورت همگانی و در حوزه اجتماع صورت بگیرد و به اصلی از اصول ثابت زندگی اجتماعی مردم تبدیل شود. متاسفانه حال می بینیم که جای آن را موارد دیگری گرفته اند.
4. در ورزش باید به همه اقشار توجه کرد، بخصوص ورزش بانوان. زنِ ورزشکارِ مسلمانِ باحجابِ ایرانی باید در حوزه ورزش نیز حضوری فعال داشته باشد.
5. در خصوص جانبازان و معلولان هم باید به این مقوله توجه کرد. در پارالمپیک هم دیدیم که خوشبختانه معلولانِ ایرانی نتایج بسیار خوبی گرفتند که می توان ریشه این موفقیت را در باورها و اعتقادات این ورزشکاران گرانقدر جستجو کرد.
6. لزوم توجه و قدردانی از قهرمانان ورزشی در همه زمینه ها. باید ارزش قهرمانی یک شخص در عرصه ای جهانی برایش ترسیم شود که تنها ایرانی ها از موفقیت او خوشحال نیستند. این قهرمانان باید تجلی گر فرهنگ غنی اسلامی-ایرانی در حوزه های بین المللی باشند. همگی «یا اباالفضل» های رضازاده را در المپیک سیدنی یادمان است.
7. مسئولین بیش از هرچیزی به اتکاء به ظرفیت های داخلی توجه کرده و بدانند رمز ثبات موفقیت های ورزشی و در کورس قهرمانی ماندن، فعال کردن ظرفیت های داخلی است. بدانند تربیت یک مربی تراز اول ایرانی بیش از قهرمانی موقت توسط چند مربی خارجی می ارزد. پس آمال و آرزوهایشان حضور به هر قیمتی در جام جهانی با امکانات و مربی های خارجی نباشد.
8. باید از مطرح شدن ورزشکارانی که از لحاظ اخلاقی-فرهنگی مشکل دارند جلوگیری شود و در جهت اصلاح آنان تلاش صورت پذیرد. این افراد نباید بعنوان الگو در جامعه معرفی شوند. متاسفانه این روزها می بینم بجای امثال جهان پهلوان تختی، تصاویر افرادی مانند لیونل مسی روی دیوار اتاق های جوانانمان قرار دارد. لینول مسی ای که عکس های یادگاری اش با نتانیاهو خود بیانگر خیلی مسائل است ...
9. باید رسانه های ورزشی را نیز هم زمان با ورزش و ورزشکاران اصلاح کنیم. رسانه تخصصی ورزشی نباید مختص یک ورزش خاص باشد و اخلاق حرف اول را در آن می زند.
10. مسئولین محترم نیز باید ضمن توجه به همه ی ورزش ها باید اولویت ها را مدنظر قرار داده و به تناسب هر ورزش برای آن برنامه داشته باشند. برنامه ای برای قرار گرفتن آن در تراز اول عرصه های بین المللی با توجه به ظرفیت ها و استعدادهای بومی و ملی.
سخنی با هم استانی ها
اما در استان گلستان نیز باید به فراخور ظرفیت ها و فرصت های موجود تصمیماتی جهت نیل به اهداف ورزشی تراز انقلاب اسلامی تلاش کرد. با نیم نگاهی می توان به ظرفیت های بومی ورزشی در استان پی برد. ورزش هایی که در تراز اول آن ها شاید والیبال قرار داشته باشد با ظرفیت هایی همچون تیم های لیگ برتری، والیبالیست های کهنه کار با سابقه عضویت در تیم ملی، قهرمانانی همچون فرهاد قائمی و ... لذا پیش بینی می شود مسئولین استانی ضمن توجه و برنامه ریزی برای مقوله ورزش استان، توجه ویژه ای(برنامه ریزی با توجه به مواردی که در بالا ذکر شد) به این ورزش ها داشته باشند.
علاوه بر ورزش والیبال و برخی ورزش های موفق در استان همچون ورزش های رزمی و سپک تاکرا و بسکتبال و ... لازم است توجه ویژه ای به ورزش های بومی همچون آلیش داشته باشند که چندی پیش میزبانی مسابقات آسیای آن در گنبدکاووس انجام شد و توانست ظرفیت های بسیار خوبی را آزاد کند، اما همچنان آسیب هایی داشت که باعث نگرانی بسیاری شد. آن هنگام که مباحث قومیتی بر اقتضائات ملی رجحان پیداکردند و صحنه های دلخراشی را در حین این مسابقات بوجود آمد که امیدواریم با پررنگ تر شدن فرهنگ در ورزش دیگر شاهد همچین صحنه هایی نباشیم. اسب سواری و چوگان و ... نیز دیگر ورزش هایی بومی و ملی از این قبیل هستند که انتظار می رود بیش از پیش به آن ها توجه شود.
انعکاس در: گلستان ما، قابوس نامه، ساجدنیوز، گلستان بلاگ
پی نوشت:
1. آفریقایی ها می گفتند پیروزی ایران پیروزی ماست، حتی در میدان فوتبال
