از کودکی پدرانمان به ما، پدرانشان به آنها و نیز پیشوایان حقیقی دینمان به آباء و اجدادمان آموخته اند که برای هرچیزی زکاتی است. برای رفاه نیکی با همسایگان و صله رحم، برای عقل تحمل نادان، در قدرت انصاف، در ثروت صدقه، زکات بدن روزه است و مکمل روزه نیز زکاتیست که پرداخته می شود و شرط مقبولیت آن، آنچنان که صلوات بر پیامبر تکمیل کننده نماز است و شاید آنچه کمتر بدان پرداخته می شود زکات دانش باشد که بهای آن آموختن است. شاید اگر منظور از دانش، سوادی باشد که در مکتب و مدرسه و دانشگاه به انسان می آموزند، بتوان راحت تر آموختن آن را درک کرد. اما شاید زکات حقایقی که در مطالعات پراکنده خود به آنها می رسیم را نتوان به راحتی برای کسانی که این حقایق را دریافته اند شرح داد. به دلایلی متفاوت نظیر آنچه برای همه ماها اتفاق افتادهاست. اما چاره آن چیست؟ بجز نوشته های وبلاگ ها و مقاله های چاپ شده نشریات چطور می توان زکات این تفکرات را پرداخت؟ یکی از ساده ترین راه ها را می توان در معرفی کتب و مقالاتی که میخوانیم دانست. رفتاری که جای خالی آ را به سادگی می تواند در میان قشر دانشجو حس کرد. دانشجویانی که به راحتی می توانند دیگری را در خریدن گوشی موبایل و یا لپ تاپ مشابه آنچه او دارد متقاعد کنند و یا در برداشتن درسی با یک استاد و یا ...
اما کدام یک از این دانشجویان تابحال کتابی را با آب و تاب برای دیگری معرفی کرده است که طرف مقابل مشتاق شود؟ پیاز داغی که همه جا به کار می رود(در گرفتن بودجه و امکانات برای تشکل ها، در کمک گرفتن برای مردم زلزله زده، در بودجه رفتن برای کارهای فرهنگی و ...) الا در معرفی کتاب. بیاییم کمی پیازداغ فرهنگی چاشنی معرفی کتاب هایمان کنیم. چه در وبلاگ های شخصی و چه در نشریات و چه در دیگر رسانه ها و مهم تر از همه در دیدارهای حضوری با دوستان و حتی غیرهمفکرانمان. حتی برای کسانی که کتابی نمی خوانند و تابحال چشمشان خطوط کتابی را نوازش نکرده و انگشتانشان گوشه برگه های کتابی را لمس نکرده است.
بعد نوشت:
1.در این ایام بعد از امتحانات با وجود مشغله های بسیار زیاد و کمبود وقت کتاب های بسیار خوبی را مطالعه کرده ام که در اسرع وقت بهمراه پیازداغ مربوطه ارایِه خواهم کرد.
2.سعی کنید پیازداغتون غذا رو شور یا بی مزه نکنه.
